စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ အလုပ္လုပ္ပါမွ နပ္မွန္သည့္ဘဝသုိ႔ ေရာက္ၾကရသည္။ ျပည္မႏွင့္ဆက္သြယ္မွဳ အားနည္းေသာေဒသ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသူကမ်ား၍ ခ်မ္းသာသူက နည္းပါးသည္။
ကြန္ပ်ဳတာႏွင့္ အင္တာနက္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပလွ်င္ သူတုိ႔ဘဝမွာ ဒ႑ာရီလားဟုပင္ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ ေတြးေတာေနတတ္သည္။
ေရခဲေသတၱာ၊ အဲယားကြန္း စေသာ သိပၸံပညာႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ေျပာျပသည့္အခါမ်ားမွာလည္း သူတုိ႔ဘဝမွာ မၾကားဖူး။ မျမင္ဖူးသည့္အတြက္ ပုံျပင္တစ္ခုလုိပင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ပင္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း
ျပဳေနၾကရေသာေတာင္တန္းေပ်ာ္ေတာင္ေပၚသားတုိ႔ဘဝမွာသိပၸံအေၾကာင္းကုိ စိတ္မဝင္စားဘဲ မိရုိးဖလာေတာင္ယာအလုပ္ကုိသာ စိတ္ဝင္စားၾကသည္။
ေတာင္ယာအလုပ္၌ပင္ နစ္ျမွဳပ္ေနၾက၏။ ေတာင္ေပၚနာဂေဒသတြင္ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာႏွင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာယဥ္ေက်းမွဳမ်ားတုိးတက္မွဳအားနည္းေသးေသာေၾကာင့္အခက္အခဲတစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ႀကဳံရၿပီဆုိလွ်င္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနၾကရသည္။
တစ္ေန႔ဝယ္ “အနိဳး”ဆုိသူသည္ လက္မကုိ ဓားႏွင့္ခုတ္မိ၍ ေသြးမ်ားပန္းထြက္ကာ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။စာေရးသူထံသုိ႔ တုိက္ရုိက္မလာရဲဘဲ ေက်ာင္းၿခံဝလမ္း တံခါးေပါကနားမွာ တအီးအီးေအာ္၍ ထုိင္ေနသည္။ေအာ္သံၾကား၍ ထြက္ၾကည့္ေသာအခါလက္မမွာကား ျပတ္လုလုပင္ျဖစ္ေနေပသည္။ လက္ဝါးျပင္တစ္ခုလုံးမွာလည္းေသြးမ်ားေပက်ံေန၏။ ဤသုိ႔ ေရာက္ရွိလာျခင္းမွာ စာေရးသူကုိ အလြန္အားကုိးတႀကီးျဖင့္ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိလူနာအား စာေရးသူအေနျဖင့္ ေဆးကုသေပးနိဳင္စြမ္းမရွိခဲ့လွ်င္ “ငါ့တုိ႔ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ အလကားပဲ၊ ဘာတစ္ခုမွ် အားကုိးမရပါလား”ဆုိတဲ့ အေတြးဝင္သြားမည္မွာ ေသခ်ာေနပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိလူနာကုိ ေက်ာင္းထဲသုိ႔ေခၚသြင္းၿပီး အတတ္နိဳင္ဆုံး ဒဏ္ရာကုိ ေရေႏြးျဖင့္ ေဆးေၾကာေပးၿပီး
ေဆးရည္မ်ား ထည့္ေပးရသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ ေဆးကုသေပးသည့္အခါ လူနာ၏စိတ္အစဥ္မွာ ရႊင္လန္းေနၿပီး ဝမ္းလည္း ဝမ္းသာေနပါသည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ဤသုိ႔ေဆးကုသရသည္မွာ ေဆးပညာကုိ တတ္ကၽြမ္းထားေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ စာေရးသူ၏ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက ေတာင္ေပၚသုိ႔အသြားမွာ အဂၤလိပ္ေဆး၊ ဗမာေဆးမ်ား လွဴဒါန္းေပးလုိက္ၿပီး ေဆးေပးပုံေပးနည္းမ်ားကုိလည္း စာရြက္ျဖင့္ ေရးေပးလုိက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထုိလူနာကုိ ေသာက္ေဆး၊ လိမ္းေဆးမ်ားေပးၿပီး သုံးေလးငါးရက္ ကုသေပးလုိက္ေသာအခါ ထုိသူ၏ဒဏ္ရာမွာသက္သာသည္ထက္ သက္သာလာၿပီး ၁၂-ရက္ေလာက္အၾကာတြင္ လုံးလုံးေကာင္းသြားပါသည္။ အနာေကာင္းသြားေသာအခါ စာေရးသူကုိ ေက်းဇူးတင္လုိ႔မဆုံးပါ။ ထုိသူက စာေရးသူကုိ “ၾကမင္းပူ-ငါတုိ႔ရြာမွာအၿမဲေနပါ”တဲ့။ “ၾကမင္းပူ-ရွိေနေတာ့ ငါ့တုိ႔မွာလည္း အားကုိးရတာေပါ့။ ကေလးေတြကလည္း ၾကမင္းပူကုိႏွစ္သက္ၾကတယ္။ၾကမင္းပူ ျပန္သြားရင္ငါ့တုိ႔မွာ မလြယ္ဘူး”စသည္ျဖင့္ နာဂစကားျဖင့္ ေျပာၾကားပါသည္။ ၾကမင္းပူဆုိတာဟာ နာဂလုိ ဘုန္းႀကီးလုိ႔ေခၚတာပါ။
(၁၅) ရက္ေလာက္အၾကာတြင္ “ေက်းဇူးဆပ္တာပါ” ဆုိၿပီး ၾကက္ဥတစ္လုံး လာေပးသည္။ သူ႔အနာကုိေပ်ာက္ေအာင္ ကုေပးလုိက္ေသာေၾကာင့္ဟု ထင္မိသည္။ စာေရးသူကုိ အလြန္ခင္မင္သြား၏။ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ဗုဒၶဘာသာဟု အမည္ခံထားေသာ္လည္း သူတုိ႔၏ရုိးရာနတ္ကုိ အစြဲအလမ္းႀကီးစြာ ကုိးကြယ္ေနသူျဖစ္သည္။
သူသည္ယခင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မလာဖူးပါ။အနာေကာင္းသြားသည့္ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ အၿမဲလာေလ့ရွိသည္။ ေတာင္ယာမွာ ေျပာင္းဖူးစဖူးၿပီ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား စသီးၿပီဆုိလွ်င္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အၿမဲလႉဒါန္းေလ့ရွိသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ေက်ာင္းသုိ႔လာတုိင္း “ေရာဂါျဖစ္လွ်င္ နတ္မ
တင္ရဘူး။ အနာရွိက ေဆးရွိတယ္”စသည္ျဖင့္ ေလာက၊ ဓမၼႏွစ္ေထြေသာစကားတုိ႔ျဖင့္မၾကာခဏဆုိသလုိေျပာျပေသာအခါ နတ္ကုိးကြယ္အယူဝါဒကုိ စြန္႔လြတ္လုိက္ၿပီး သူ႔စိတ္ဓာတ္သည္လည္း ယခင္ကထက္ပုိၿပီး
သိမ္ေမြ႔လာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
ေက်ာင္းသုိ႔လာတုိင္းေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥကုိလည္းႀကံဳ၊ႀကံဳသလုိလုပ္ေပးေလ့ရွိသည္။ဘုရားအေၾကာင္းတရားအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ေျပာဆုိဆုံးမလွ်င္ သူသေဘာေပါက္နားလည္သည္။ သူႏွင့္ စာေရးသူသည္ ေရွးဘဝက ေရစက္ေၾကာင့္ဟုထင္မိသည္။ ဒကာ၊ ဆရာသဖြယ္ စာေရးသူအေပၚမွာ အလြန္ခင္မင္ရွာသည္။
စာေရးသူသည္ ေတာင္တန္းေျမမွာ သာသနာျပဳတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးလုိ႔အ့ံေပၚရြာမွ အၿပီးပုိင္ထြက္ခြါလာတဲ့ေန႔မွာ “ခင္မင္သူတစ္ေယာက္ ငါ့တုိ႔ေျမမွ ထြက္ခြါသြားေတာ့မယ္”ဆုိတဲ့ အသိျဖင့္ သူဟာ စာေရးသူၾကည့္ရင္း ဝမ္းနည္းလ်က္ ညွိဳးငယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ၏ မ်က္စိအစုံမွ ပါးျပင္ေပၚသုိ႔ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာေနေသာ မ်က္ရည္စက္ေတြကုိ စာေရးသူမၾကည့္ရက္နိဳင္ခဲ့ပါ။
သစၥာေရာင္ျခည္
No comments:
Post a Comment